1.Nowhere to crawl and nowhere to hide

    Muzyka

Wisła, lipiec 2014

      Siedzę i płaczę. Jak dziecko. No, może nie zupełnie jak dziecko, bo nie zanoszę się wyciem i nie robię wokół siebie zbędnego zamieszania, ale łzy spływają strumieniami po moich policzkach, a ja nie mogę i na dobrą sprawę nie chce przestać. Podobno płacz oczyszcza człowieka, sprawia, że myślimy trzeźwo i racjonalnie. Może nie w chwili, gdy jesteśmy cali spuchnięci i zakatarzeni, ale po pewnym czasie. Płacz pomaga na spojrzeć na problem z innej perspektywy. Co prawda w moim przypadku innych perspektyw nie było, ale muszę pozbyć  się tego żalu, złości, smutku i innych ciężkich uczuć, a płacz był jedynym wyjściem. Zawsze uważałam, że płacz to oznaka słabości. W końcu ile ja mam lat, żeby mazać się jak dziecko? To przecież nic nie zmieni, moje problemy nagle nie wyparują, a życie nie zacznie toczyć się zupełnie inaczej. Jednak w tej chwili nie ma to dla mnie znaczenia.

     Więc siedzę i płaczę na ławce w parku o Bóg wie której godzinie. Wiem, że jest późno, tylko dlatego, że jest ciemno, a jest lipiec. Siedzę skulona, chowając głowę w ramionach, chociaż po tej stronie Wisły nikt nie chodzi. Wszyscy wybierają oświetlony deptak, który znajduje się po drugiej stronie rzeki, ale ja chcę uciec od wszystkich, więc ten brzeg wydaje się rozsądniejszy.  Czuję wibrację w kieszeni kurtki. Nie chce z nikim rozmawiać, więc ignoruję urządzenie i jeszcze bardziej przyciskam twarz do rąk.

     Co teraz? Co będę robić w życiu, skoro nie mogę robić jedynej rzeczy, którą kocham? Piłka jest dla mnie wszystkim. Naprawdę. Dużo osób uważa, że mam w sobie za dużo energii, dlatego latam jak głupia po boisku, ale ja to kocham. Dla mnie to nie jest tylko 20 dziewczyn uganiających się za jedną piłką. Dla mnie są to emocje, dyscyplina, samodoskonalenie się, ciężka praca, radość, walka, a przede wszystkim sposób na życie.  Pamiętam, że kiedy byłam mała, siadałam z dziadkiem na kanapie i oglądaliśmy razem mecze. Na początku wszystko musiał mi tłumaczyć „na chłopski rozum”, ale szybko załapałam o co chodzi. Wymienialiśmy się opiniami o meczach, zagrywkach, taktykach, transferach i drużynach. Wiem, że sam chciał zostać piłkarzem, ale jego rodzice kazali mu pracować. Zresztą, co się dziwić, w jego czasach żeby grać zawodowo trzeba było bardzo dużo szczęścia. Jemu się nie udało, ale mi tak. Gram w KS AZS Wrocław, a niedługo mam przenieść się do Niemiec. Miałam. Miałam przenieść się do Niemiec, bo przez tą cholerną kontuzje wszystkie plany legły w gruzach. Czuję, jak kolejna fala łez spływa mi po policzkach. Dziadek byłby ze mnie taki dumny. Odkąd nie ma go ze mną, każdy mecz jaki rozegram, każda bramka – jest dla niego. To on zaszczepił we mnie tą miłość, to dzięki niemu gram. Moi rodzice tego do końca nie pochwalają, ale przecież nie mogą mnie do niczego zmusić. Wiedzą, że i tak postawiłabym na swoim.

     Znowu wibracje. Kiedy im się to znudzi? Ignoruję telefon i podnoszę głowę. Wycieram twarz rękawem kurtki, ale to nic nie daje, skoro ciągle lecą mi łzy. Przeklinam w duchu to, że nie wzięłam chusteczek i opieram głowę na ramionach. Po raz kolejny zadaję sobie pytanie: co teraz? Nie zdążyłam nawet sobie odpowiedzieć, bo usłyszałam jak ktoś zatrzymuje się przy mojej ławce.

     - Wszystko w porządku?

     Normalnie nie zwróciłabym na to uwagi albo odburknęła coś pod nosem, ale pytanie zadane było po angielsku, więc podnoszę głowę lekko przecierając oczy, bo przez łzy cały świat mam zamazany. Oczywiście, że nic nie jest w porządku. Jakby było w porządku nie siedziałabym w lesie na ławce cała zapłakana.  Chłopak patrzy się na mnie wyczekująco, więc chyba oczekuje odpowiedzi. Potakuję ruchem głowy i znowu chowam twarz. Jemu chyba to nie wystarcza, bo siada obok i uważnie mi się przygląda. Słyszę tylko jego przyśpieszony oddech. Czyżby właśnie przerwał swój nocny jogging żeby popatrzeć na jakąś idiotkę, która siedzi sama i płacze?

     - Na pewno?

     -Tak.

    Wzrokiem staram się go przekonać co do odpowiedzi i mam nadzieję, że uwierzy i zostawi mnie w spokoju. Jednak on tylko lekko przechyla głowę w bok i podpiera się ręką o oparcie ławki.

     -To ma związek z tą ortezą na nodze?

     No brawo Sherlock’u, rozwiązałeś zagadkę! Co cię naprowadziło, kule leżące po drugiej stronie ławki?

     -Nic mi nie jest.

     Wycedziłam przez zęby. Może zrozumie aluzje i zostawi mnie w spokoju. Ostatnie czego potrzebuję, to rozmowa o tym cholerstwie na mojej nodze.

     -Przecież widzę. Inaczej nie siedziałabyś sama na ławce w lesie zanosząc się płaczem o 22.

     Już 22? Mam przerąbane, trenerka mnie zabije. Miało mnie nie być pół godziny, nie ma mnie już 3. Nic dziwnego, że telefon ciągle dzwoni. Powinnam chociaż napisać sms. Chociaż, nie muszę się jutro zrywać na poranne bieganie, więc co takiego może się stać?

     Chłopak patrzy na mnie uważnie. Dalej swoje?

     -Nie pomyślałeś, że może sprawia mi to przyjemność?

     Wycieram rękawem twarz, żeby zetrzeć łzy. Mam gdzieś, co sobie o mnie pomyśli. Przyszłam tu, bo chciałam być sama ze sobą, a on mi w tym przeszkadza.

     - Jak masz na imię?

     Patrzę się na niego zdezorientowana. Czy on nie rozumie co się do niego mówi? Ja wiem, że są ludzie którzy lubią pomagać innym itp., ale ja tego naprawdę nie potrzebuję, więc może z łaski swojej zajmiesz się swoim życiem?

     -Pola.

     Teraz to ja patrzę się na niego wyczekująco.

     -No więc Pola, widzę, że coś jest nie tak, a nie potrafię zostawić człowieka w potrzebie. Taki jestem z natury – tu lekko się uśmiecha, jakby chciał zdobyć moje zaufanie. Nie odwzajemniam gestu. Mam nadzieje, że zrozumie, że ja w potrzebie nie jestem. – Więc może oszczędzimy sobie tego wzajemnego przekomarzania się, skoro na pierwszy rzut oka widać, że masz jakiś problem? Inaczej nie siedziałabyś tu płacząc. Każdy ma dni, w które musi się wypłakać, ale zazwyczaj robi to w domu, a nie w ciemnym lesie, gdzie nie wiadomo co się może zdarzyć. Po prostu powiedz mi co się stało. Wiem, że mnie nie znasz, ale pozwól sobie pomóc.

     Prawdopodobnie wpatrywałam się w niego z buzią otwartą ze zdziwienia, ale miałam to gdzieś. Czy on oszalał?! Kto normalny by zwrócił uwagę, na jakąś zapłakaną dziewczynę? Jasne, każdy by się tylko spojrzał i poszedł dalej. No, może zaproponował chusteczki. Ale żeby zaraz wyjeżdżać mi z takim monologiem? Pozwól sobie pomóc! A nie pomyślałeś, że może ja nie chce pomocy? Może w tej sytuacji słowa nie są w stanie nic zmienić? Skąd ty się urwałeś człowieku? Nie wiem, które z tych pytań zadać mu najpierw. Cała ta sytuacja jest niedorzeczna. Ja tylko chce się wypłakać i przeżyć mój ból w spokoju, czy naprawdę o tak wiele proszę?

     -I tak nie zrozumiesz.

     Ostentacyjnie odwracam głowę w drugą stronę. Dla mnie rozmowa jest skończona. Ale on nie wstaje, ba, nawet nie spuszcza ze mnie wzroku.  Wznoszę oczy do nieba, chociaż wiem, że tam nie znajdę odpowiedzi.

     -Skąd wiesz?

     Patrzy się na mnie z taką powagą, że daje za wygraną. Nie mam siły na walkę. Nie teraz. On i tak nic nie zrozumie.

     -Jestem piłkarką. Zerwałam więzadła w kolanie i nie będę mogła już grać.

     Mówię to bardziej do siebie niż do niego. Muszę w końcu się z tym uporać. Zawsze uważałam, że dopóki nie powiem czegoś na głos, nie jest to prawdą. Robiłam tak ze wszystkim. To, że dziadek umarł przyznałam dopiero dzień po jego pogrzebie, kiedy siedziałam sama na jego kanapie oglądając mecz. To, że kochałam Adama powiedziałam dopiero, gdy wyjechał z Wrocławia. Taki mam sposób radzenia sobie z problemami. Przemilczeć, dopóki nie oswoję się z samą myślą. Dopiero potem przyznaję to na głos i wtedy zaczyna być to obowiązujące.

     Chłopak pochyla głowę i wpatruje się w swoje dłonie. Jego oddech już się unormował i panuje wręcz grobowa cisza. Wiedziałam, że tak będzie. Wiedziałam, że nie zrozumie, że nie będzie wiedział jak mi pomóc. Chociaż muszę przyznać, ze dzięki niemu wyznałam to, co od dwóch dni spędzało mi sen z powiek, więc poniekąd mi pomógł. Zrezygnowana osuwam się na ławce tak, żeby położyć głowę na oparcie i wpatruję się w niebo pełne gwiazd.

     -Wiem, jak wielki ból psychiczny sprawiają kontuzje. O fizycznym nawet nie wspomnę. I możesz mi wierzyć, rozumiem cię, bo sam jestem sportowcem. Aż tak poważnej kontuzji jeszcze nie miałem, ale znam mnóstwo osób, które musiało się z tym zmierzyć. Wiem, że teraz wydaje się to sytuacją bez wyjścia, ale gdy spojrzysz na to z innej perspektywy może znajdziesz chociaż jedną pozytywną rzecz? - Na jego twarzy widzę nikły uśmiech. Stara się. Sama unoszę kąciki ust lekko w górę i staram się znaleźć tą inną perspektywę. Jak na razie nie wiem gdzie jej szukać. – Muszę wracać do hotelu, chociaż chciałbym ci udowodnić, że to nie koniec świata. Możesz być tu też jutro, tylko że 2 godziny wcześniej?

     Chłopak ściska lekko moje ramie i wstaje z ławki. Ja chyba też powinnam już iść. Ale jest jeszcze jedna sprawa, która nie daje mi spokoju.

     -Kim ty właściwie jesteś? 

___________

No i jedynka zawitała. Mam nadzieję, że Was zaciekawi. Z góry jestem wdzięczna za wszystkie komentarze, zwłaszcza te krytyczne,które pomogą mi się poprawić. Piszcie wszystko, co przyjdzie Wam do głowy.

Udało mi się choć trochę wprowadzić Was w uczucia bohaterki? 

Jestem też ciekawa, kim według Was, może być ten sportowiec...

Do zobaczenia! ;)